حاشیه ایی بر مراسم تشییع موسی خانی بنیانگذار صنایع غذایی خویی؛ همه آمدند ولی کمی دیر آمدند

در کنار یکی از معروف ترین پل تاریخی جهان و در هوای سردی که سوز آن کمی مغز استخوان را می سوازند،عده ای آمدند تا پیکر یکی از قهرمانان  صنعت اصفهان را  به منزلگاه ابدی تشیع کنند.

مراسم تشییع محمدعلی موسی خانی از روبروی اتاق بازرگانی اصفهان میعادگاه هشتاد و اندی  ساله ی فعالان اقتصادی که حاج حسین کازرونی بنا نهاد تا مکانی  باید برای حل و فصل مشکلات تولید کنندگان و بازرگانان ، برگزار شد.

در این مراسم رضا امینی رییس شورای شهر،اسرافیل احمدیه رییس سازمان صنعت،معدن،تجارت،محمدرضا برکتین رییس خانه صنعت و معدن و جمعی از اعضای  شورای شهر  و  اعضای هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ،خانه صنعت ، معدن  و تجارت حضور داشتند.

«مصطفی رناسی» نایب رییس اتاق اصفهان طی سخنانی در وصف مرحوم موسی خانی گفت:مردی که به مشکلات همیشه نه گفت  امروز به مرگ آری گفت چون دیگر توانی برای ماندن نداشت.وی زندگی صنعتگران امروز را مانند رینگ بوکس دانست که هر سازمان دولتی و یا فردی در گوشه رینگ آنان  ر ا گیر می کشاند و بوکس باران اش می کنند و غافل از اینکه اگر طناب های دور رینگ را برداریم او خیلی وقت است که ناتوان از ادامه بازی است.

«محمد کشانی »از اعضای پیشین هیات نمایندگان اتاق اصفهان و از دوستان موسی خانی در وصف او گفت:موسی خانی فعالیت تولیدی خود را از یک کارگاه گز در خیابان طالقانی و کهندژ آغازکرد و توانست با پشتکارش گروه صنایع غذایی بزرگی با یک هزار و 200 پرسنل راه اندازی کند.

بر سر مزار وی از شرکت کنندگان با کیک خوئی پذیرایی شد؛کیکی که موسی خانی نامش را از محل تولدش گرفت و  با شیره جانش آن را تولید کرد و به  خانه های مردم  برد.     

مرگ موسی خانی پرده از یک واقعیت نازیبا در  فضای کسب و کار شهر اصفهان برداشت که وقتی یک صنعتگر زمین می خورد همنوعانش به جای دست گیری نباید فقط به فکر وصول طلب هایشان از وی باشد و او را رها کنند.بله عده ایی پیکر وی پس از مرگ تشیع کردند ولی در زمان حیات نه تنها باری را از دوشش برنداشتند بلکه به دنبال وصول مطالباتشان با بهره و بدون بهره بودند.اصفهان به هوای تازه در فضای کسب و کار  نیاز  دارد که یکی برای همه برای همه  برای یک نفر تلاش کند.در بازار اصفهان روزگاری هر تاجری که در حال ورشکستگی بود همکارانش با کمک همدیگر از وی حمایت مادی و معنوی می کردند ولی گویا این رسم همراه با رودخانه با زاینده رود خشکیده است .  

به قول رودکی شاعر پارسی زبان:

گر بر سر نفس خود امیری، مَردی      بر کور و کر، ار نکته نگیری، مَردی

مردی نبود فتاده را پای زدن             گر دست فتاده ای بگیری، مَردی